Mijn dochter en ik

Zien elkaar regelmatig, ze komt langs uit liefde en zorg. En het valt haar zwaar. Het voelt bij het weggaan ook als het afscheid.

Ik ga fysiek achteruit maar natuurlijk ook psychisch. Bij een val is niet te voorspellen of ik daar weer uitkom.

Waar ik geen besef meer bij heb is voor mijn gezin een dagelijkse angst.

Licht slingerend op mijn scootmobiel, en zij op de fiets om iets leuks te gaan doen. Krijg ik van andere fietsers allerlei verwensingen naar mijn hoofd geslingerd. Ik heb mijn Fietsersbond lidmaatschap opgezegd.

Mensen zijn wreed en intolerant het liefst tegen een zwakkere partij.

Zo lijkt het,

Als ik mijn siësta begin werkt dit door. Hallucinerend raak ik mijn fiets kwijt en met het lopen in een bekende stad, wordt mijn doel niet bereikt. Ik verdwaal raak mensen kwijt, maar de mij dierbare dode broers ouders en vrienden komen opdagen

Dan val ik in slaap en de beleving gaat door. Het herkenningspunt in zicht. Laat het zijn de peperbus. Bereik ik nooit mijn doel. Vaak met een of meer doden aan mijn zijde.

Maar daarover later meer.

Maar goed mijn dochter had ik al gezegd dat er geen betere is!

Een mens is er voor het tijdelijke, de entiteit, de energie die ik straks ben zal over haar waken.

Dus lieve dochter het "Veel plezier en doe voorzichtig" blijft ons Mantra.